Что такое плач сосны? Для чего на Руси жевали "живицу" - сосновую смолу?
На Руси смолу жевали, употребляя как средство для укрепления десен
---На Руси соком называли длинные ленты луба, который обдирали с молодых сосенок. «Сочить» сок сосны некогда ходили в лес и взрослые, и дети. Срубалась молодая сосенка, с нее снимали верхнюю кору, после чего срезывался длинными полосами слой луба. (Кстати, таким же образом добывался и липовый сок — липовица. ) Для сдирания коры пользовались специальным инструментом — сочи лом. В Сибири сочило изготавливали из кости.
В некоторых местностях, например, по свидетельству рукописи 1849 года, в Псковской губернии, население, добывающее сосновый сок, награждалось прозвищем — мязговники. Подкорковый древесный слой сосенок здесь называли мязгой. Обычно мязгу собирали в Петров пост, выжимали из нее сосновый сок, который потом продавали.
Кроме употребления соснового сока в лечебных целях его использовали для приготовления пищи. Например, в Смоленской губернии, как писал В. И. Даль, сосновая мязга примешивалась к муке, из которой пекли хлеб. В этом случае сок не отжимали, а просто сушили мязгу и затем толкли, измельчая в порошок. Особенно широко потребляли мязгу и сосновый сок в пищу в голодные годы. Академик И. Лепехин, известный русский путешественник и исследователь конца XVIII — начала XIX века, считал, что здоровье крестьяне сохраняют благодаря сокам деревьев: сосны, ели, березы. Он сделал вывод, что древесные соки — действенное противоцинготное средство. Сосновая, еловая весенняя мязга спасала от цинги и население Руси, и путешественников. При порезах, ранениях тоже применялся сосновый сок. Его высушивали, толкли в порошок и присыпали им рану. Это приводило к скорейшему ее затягиванию и заживлению. Сосновую, еловую мязгу и «серу» (смолу) применяли в качестве вытяжного средства при занозах.
Cмола. Ее жуют для укрепления десен.
Сосновая смола богата фитонцидами, витаминами и микроэлементами...
плач - смола, жевали чтоб укрепить десны, ну и возможно почистить зубы
уууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууууу