Дзецюкі, дапамажыце, калі ласка, напісаць сачыненне па беларускай літаратуры!

Омг

Па словах Гейнэ: – «Кожны чалавек – гэта свет, які з ім нараджаецца і з ім памірае. Мне хацелася б пагодзіцца з аўтарам дадзеных слоў, але давайце для пачатку разбярэмся чаму я лічу менавіта так.

«Чалавек – гэта свет … » – Я лічу – гэта даволі правільны бок, і нават хачу сказаць – што іншага вызначэння у прынцыпе будзе недастаткова.
У нашай галаве, думкі, фразы, фантазія і многае іншае – мы адрознім ад усіх, мы жывем па свойму – а значыць мы з’яўляемся нечым большым чым проста чалавек.
Але ўсё – ж давайце звернем увагу на слова свет, і на нашы агульныя жаданні.
Кожны чалавек – неабсяжны і неапісальны, у кагосьці вечная вайна, у кагосьці вечны рай, а ў некаторых пераменна.
Як толькі мы сустракаем новага чалавека, мы яшчэ не прывыклі жыць – сумяшчаючы светы пачуццяў і жаданняў.
І стараемся найбольш моцна выцясняць з свайго свету, тыя пачуцці, і тыя жаданні якія перашкаджаюць нам быць побач з тым ці з іншым чалавекам.
За ўсё жыццё мы бачым і сустракаем сотні і мільёны людзей, бачым па тэлевізары, чуем пра людзей – а значыць мы з’яўляемся часткай – чыіх то светаў – а значыць ставімся да іх хай ўскосна і аказваем ўплыў, імкненне, або можа незадаволенасць – а значыць кожнае жыццё, кожны чалавек з’яўляецца чымсьці агульным ад агульнага свету.
Але, мне здаецца нельга сказаць што хавае сусветная гісторыя …
Толькі частка, сусветнай гісторыі – хай малазначныя, хай зусім маленечкая частка але частку.
Адзіна што хочацца дадаць напрыканцы:
У кожнага чалавека ёсць унутраны свет, і знешні які мы імкнёмся і толькі зрэдку мяняем.
Да таго – ж калі, паглядзець на чалавека з біялагічнай боку – можна доўгі час здзіўляцца …
Самае галоўнае – пачуцці якія мы адчуваем, страх, каханне, радасць, смутак, туга – неапісальныя рэчы – якія ствараюцца ў імгненне, і бурацца ў імгненне – якія часам здаюцца бясконцымі, і насычанымі чымсьці несьмяротнае і пагашаць.
Таму чалавек – не што іншае – як цэлы свет, які нам здаецца часам вядомым .
Мы за секунды раімся самі з сабой і прымаем рашэнне – калі яно трэба ў гэтую ж секунду, але ж хтосьці нам падказвае .
А значыць у нашым целе мы не адны – хоць бы таму што мы часам спрачаемся самі з сабой.
Калі б мы былі адзіныя ў сваім целе і былі б толькі чалавекам – мы б ні калі не спрачаліся, і жылі хутчэй за ўсё – як робаты.
Якія створаны толькі рухацца і выконваць зададзеныя кімсьці дзеянні.