Стихи максима танка

Максим Танк

В Бресте

В Бресте, в Бресте,
в прославленном месте,
В крепости бьются наши солдаты,
А смерть над Бугом сидит, поджидает,
Когда замолкнут орудий раскаты.

Прошла неделя, идет другая,
И вот смолкают бастионы.
И смерть в ту крепость уже вступает
Вслед за немецкою колонной.

Взглянула в очи и в лица павших
И вдруг в испуге задрожала:
Лежат солдаты, лежат герои,
Чье сердце страха в бою не знало.

Горят на солнце пустые гильзы,
Орудий замерли раскаты.
Смерть на минуту остановилась,
Письмо читает в руках солдата:

«Привет сердечный родным от сына!
Домой вам скоро нас не дождаться.
Снаряды вышли. Штыками будем
Сквозь окруженье пробиваться... »

Тогда рукою своей костлявой
Солдатской кровью смерть дописала:
«Но не печальтесь, вернусь со славой! »
И с ветром к дому письмо послала.

При ясном солнце, при звездной ночи
Читают дома письмо, читают.. .
А чьей рукою и чьей кровью
Письмо дописано — не знают.

Прагледзь, калі ласка, свае апошняе пытанне. Але, калі хочаш, вось яшчэ вершы:
1 Быў гэткі вечар веснавы,
Што чуць было здалек,
Як люстра возера ў цішы
Разбіў мой паплавок;
Як, зачапіўшыся ў бары
За верхавіны дрэў,
Зары нягаснучай прамень
Над Нараччу звінеў;
Як ападалі кроплі рос
На травы, на лісты;
Як сцежкай па імхах лясных
Падкрадвалася ты,
Каб нечакана вочы мне
Далонямі закрыць
І потым запытацца: хто
Прыйшоў на кліч зары?

2 На шыбе марознай узорам застыў
Раскінуўшы крылы, аснежаны голуб.
Магчыма, ен нес ад цябе мне пасланне,
Ды я не пачуў, як ен біўся ў завею
Ў паўночныя шыбы, у сон мой трывожны.
Стаю зараз, адаграю яго яго крылы
Дыханнем надзеі, адчаем сваім.

3 Начная зязюленька
Дзенную перакукуе,
Залашчыць, задобрыць,
Зашэпча і так зачаруе,
Што ўсе стане іншым:
І травы, і дрэвы, і поле,
І нават няволя ў яе
Здасца радаснай воляй.
Таму не магу я ніколі
Чуць без хвалявання
На золку раннім
Вясновай парой кукаванне,
Бо мне яно напамінае
Зязюленьку тую,
З якой я растаўся даўно,
Па якой я сумую

5 Не сячы сасны, бо пахіліцца,
Не муці ракі – вір уздымецца,
Не тапчы вясны – цвет асыпецца,
Не журы дачкі, бо пакрыўдзіцца.

Немагчыма ей, звонкай, маладой,
Прапусціць было стрэчу над ракой,
Вечар ласкавы, ноч з сваей красой,
Гэту раніцу з майскаю зарой.

Як не слухаць ей гоману ў палях,
Перазвону хваль, песень салаўя,
Што гавораць ей неба і зямля,
Голас мілага: “Зорка ты мая… ”

Бо нашто тады ей красу дала,
Белы тварык мыць на расу вяла
І аб шчасці ей песні ты гула,
Як маленькаю ды яна была?

Не сячы сасны, бо пахіліцца,
Не муці ракі – вір уздымецца,
Не тапчы вясны – цвет асыпецца,
Не журы дачкі, бо пакрыўдзіцца.

6 За пацалункі, і за вочы,
І за агонь, што ў іх палае,
За твой панадны стан дзявочы, -
Цябе чамусьці праклінаюць.

Усе хто ненавідзіць ззянне
І над калыскай яных зораў,
Усе, хто крыецца ў змярканні,
Малітвы грэшныя гаворыць…

Ты кудры адгарні рукамі.
І ад тваіх вачэй праменняў
З іх кожны змоўкне быццам камень,
І кожны стане на калені!

7 Некалі суцішалі жазлом неспакойныя хвалі,
Але чым мне суцішыць у сэрцы тугу?
Ерыхонскія сцены ад трубаў грымучых упалі.
А я песняй іх разбурыць ніяк не магу
Сцен маўчання, якія цябе сцерагуць.

8 З легендаў і казак былых пакаленняў,
З калосся цяжкога жытоў і пшаніц,
З сузор’яў і сонечных цеплых праменняў,
З грымучага ззяння бурлівых крыніц,
З птушынага шчэбету, шуму дубровы,
І з гора, і з радасці , і з усяго
Таго, што лягло назаўседы ў аснову
Святыні народа, бяссмерця яго, -
Ты выткана – дзіўная родная мова.

Няма на зямлі таго шчасця і гора,
Якога бы ты перадаць не магла.
Няма такіх нетраў, глыбокага мора
І гор, праз якія б ты не правяла
Мяне на радзіму, туды, дзе сягоння
Стаіць акрываўленны вораг з пятлей
Над спаленай хатай, над родным загонам,
Над будучыняй і над песняй маей, -
Над тым, што было і навек будзе вольным.

Народ пранясе цябе, родная мова
Святлом незгасальным у сэрцы сваім
Праз цемру і годы змярканняў суровых.
Калі ж ападзе і развеецца дым
І нівы васкросшыя закаласяцца, -
Ізноў прашуміш ты вясновым дажджом,
Ізноў зазвініш ты ў кожнай у хаце,
Цымбалам дасі іх сярэбраны гром
І вусны расквеціш усмешкай дзіцяці.

9 Я гляджу на дываны. Купец-татрын
Расхінуў іх. Ну і дзіва – у цеснай краме
Яны дыхаюць далекіх стэпаў жарам,
Ззяюць марамі і дзівамі Сезаму.

А ў кутку вісяць у засені другія:
Неба, нівы каласістыя і браткі…
Колькі хочаш вось за гэтыя льняныя –
За напевы і за казкі маей маткі?

Паглядзеў купец – я голы. Ну і цэніць!
Даражэй назваў цану раз у пятнаццаць.
Калі ўсе, што меў, на стол сыпнуў я жменяй,
Ен пачаў, яшчэ не верачы, смяяцца.

Але ўсе пералічыўшы да санціма,
Змоўк і глянуў на мяне з нямым дакорам,
Быццам я яму прпомніў горы Крыма,
Вінаграднікі забытыя і мора